روانشناسی
تحقیقات جدید در انسان , پتانسیل بهبود حافظه را با یک روش تحریک مغزی غیر تهاجمی در طول خواب نشان می‌دهد . نتایج , که در ماه ژانویه منتشر شد, از پروژه‌ای است که توسط وزارت دفاع ایالات‌متحده آمریکا تامین شده‌است که هدف آن درک بهتر فرآیند تثبیت حافظه است که می‌تواند در هر دو جمعیت سالم و بیمار بهبود یابد .
تصور می‌شود انتقال حافظه از هیپوکامپ به نئوکورتکس برای ذخیره‌سازی طولانی‌مدت , با همزمانی این بخش‌های مغز در طول خواب فعال شود . و همکاران در دانشگاه نیو مکزیکو به دنبال افزایش این فرآیند طبیعی فعالیت شبه فعال و یا شبکه عصبی برای بهبود حافظه با یک سیستم تحریک جریان متناوب با حلقه بسته با فاز و فرکانس نوسانات آهسته موج در طول خواب بودند .
شرکت کنندگان در یک کار تشخیص بصری واقع گرایانه آموزش‌دیده و مورد آزمایش قرار گرفتند . محققان دریافتند که هنگامی که شرکت کنندگان در طول بازدید شبانه به آزمایشگاه خواب خود تحریک شدند , عملکرد بهتری در تشخیص اهداف در شرایط مشابه اما جدید در روز بعد نسبت به زمانی که تحریک دریافت نکردند , نشان دادند که نشان‌دهنده ادغام تجربه اخیر در یک خاطره قوی‌تر و کلی‌تر است .
تغییرات حافظه شبانه با تغییرات عصبی ناشی از تحریک مرتبط است که می‌تواند برای بهینه‌سازی تحریک در کاربردهای بعدی مورد استفاده قرار گیرد .
این یافته‌ها روشی را برای افزایش تثبیت حافظه بدون اختلال خواب فراهم می‌کنند .
نگاهی به اثر متقابل خواب و بیداری
منبع :
دانشگاه ویسکانسین
خلاصه :
هسته پیش بینایی در مغز نقش مهمی در شروع و حفظ خواب بازی می‌کند , در حالی که بخش عقبی جانبی هیپوتالاموس شامل جمعیت‌های عصبی است که در حفظ برانگیختگی نقش دارند . در حال حاضر, یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که این نورون‌های تحریکی تحریک به شدت توسط نورون‌های گاباارژیک در ناحیه پیش بینایی, از جمله سیستم عصبی , عصبی می‌شوند . این کار اطلاعات مهمی را برای درک مکانیسم‌های کنترل خواب و بیداری حیوانات فراهم می‌کند .
خواب یک فرآیند خودکار است و همیشه تحت کنترل مستقیم و ارادی ما نیست . خواب یا خواب , ما اساسا ً تحت کنترل دو فرآیند زیستی هستیم : هموستاز خواب , که عموما ً به عنوان " فشار خواب " شناخته می‌شود و ریتم شبانه‌روزی که به عنوان " ساعت بدن " شناخته می‌شود . این دو فرآیند در هماهنگی برای ارتقای خواب تقویتی خوب در شب کار می‌کنند .
هسته پیش بینایی در مغز نقش مهمی در کاهش خواب و خواب دارد , در حالی که بخش عقبی جانبی هیپوتالاموس شامل نورون‌ها ( سلول‌های مغزی ) است که نقش مهمی در حفظ بیدار ماندن دارند , از جمله نورون‌های اورکسین در ناحیه هیپوتالاموس جانبی و نورون‌های حسی در هسته مرکزی . با این حال تا به امروز , ارتباطات دقیق میان این جمعیت‌های سلولی نامشخص باقی می‌ماند .
یوکی سایتو , که اخیرا ً در مجله علوم اعصاب چنین گزارش داد : " هدف ما شناسایی بازیگران مهم دخیل در تنظیم برانگیختگی است . "
به منظور دستیابی به هدف مطالعه , ما بر روی جمعیت‌های نورون‌های هیپوتالاموس , هیستیدین دکربوکسیلاز - مثبت ( 35 - 10 - 1 ) در نورون‌های تحریکی و اورکسین a در ماده موثر ایجاد شد .
منبع سایت علم روز